Rouw
Toen ik jong mijn vader verloor, en later ook mijn moeder, voelde het alsof ik niet alleen hén kwijtraakte… maar ook een deel van mezelf.
De bedding, de veiligheid, het vanzelfsprekende thuis – ineens weg.
Rouw is dan ook meer dan missen.
Het voelde alsof ik mezelf opnieuw moest definiëren, omdat alles wat ik kende was verschoven.
En rouw heeft vele gezichten. Het laat zich niet alleen zien bij het verlies van een dierbare, maar ook bij een scheiding, ziekte, het loslaten van het beeld van hoe je leven ‘zou moeten verlopen’ terwijl het anders liep, bij afscheid van werk of het ingaan van een nieuwe levensfase (hallo, menopauze!).
In al die vormen vraagt rouw hetzelfde:
Wie ben ik, als het vertrouwde wegvalt?
Ik heb ervaren dat rouw niet alleen je hoofd en je hart raakt, maar ook je lijf. Het kan je breken, vermoeien, verlammen. Rouw dwong mij een ander pad te lopen – een pad dat ik nooit vrijwillig gekozen zou hebben. Maar het bijzondere is dat rouw ook, langzaam, een nieuwe kracht kan wakker maken.
Veerkracht. Wijsheid. Moed. Acceptatie.
Rouw liet mij zien hoe veerkrachtig ik eigenlijk ben. Het verweeft zich met een diepe wijsheid die alleen verlies kan geven. En het heeft mijn ogen geopend voor liefde en leven in hun meest pure vorm waardoor is met meer compassie in het leven kan staan.
Dus ja, ondanks dat rouw rauw is, brengt het ook diepte.
Een manier van leven die intenser is, bewuster, en: meer verbonden.
Want rouw laat je voelen hoe kwetsbaar je bent — en juist dát maakt verbinding mogelijk. Verbinding met jezelf, én met anderen die begrijpen hoe het is.
Die verbinding is, en was, voor mij een levensader. Een bedding die me hielp een nieuwe weg te vinden en weer vertrouwen te hebben. Soms voelde het alsof niemand écht begreep wat ik doormaakte. Maar er zijn altijd mensen die dezelfde taal spreken, die weten hoe rouw klinkt en voelt.
Die mensen koester ik.
Want rouw is een proces. Daar kun je niet omheen, alleen doorheen.
En dáár, aan de andere kant, vind je een nieuw pad – dieper, bewuster, krachtiger.
